وقتی به موضوع بچه‌دارشدن در سنین بالا می‌رسیم، بیشتر زنان از خطرهای مرتبط با آن آگاه هستند؛ درحالی‌که مردان از این خطرها بی‌خبرند. با وجود این اختلاف، مرور ۴۰ سال مقالات پزشکی نشان می‌دهد که مردان نیز ساعت‌ بیولوژیکی دارند و درست مانند زنان اگر این ساعت برای زمان زیادی کار کند، می‌تواند سلامتی همسر و فرزندانشان را به‌خطر بیندازد. گلوریا باکمن، نویسنده‌ی مطالعه می‌گوید:

درحالی‌که این موضوع به‌طورگسترده پذیرفته شده که تغییرات فیزیولوژیکی که در زنان پس از ۳۵ سالگی اتفاق می‌افتد می‌تواند روی باروری و بارداری و سلامت فرزند اثرگذار باشد، بیشتر مردان از این مسئله آگاهی ندارند که افزایش سن آن‌ها نیز چنین اثرهایی دارد.

در‌این‌زمینه باکمن و همکارانش روند نزولی در مردانی مشاهده کردند که بیش از ۴۵ سال داشتند. چنین روندهایی حتی وقتی همسرشان از خودشان بسیار جوان‌تر بود، دیده می‌شد. در مواردی که بارداری موفقیت‌آمیز بود، اسپرم مردان مسن‌تر با مشکلات بیشتری همراه بود. مطالعه‌ای که یک دهه بیش از ۴۰ میلیون تولد زنده را بررسی کرد، نشان داد پدران مسن‌تر زنان باردار را درمعرض خطر بیشتر ابتلا به پری‌اکلامپسیا و دیابت بارداری و حتی تولد زودرس قرار می‌دهند. با رشد کودک، این مشکلات نیز رشد می‌کنند. همان مطالعه نشان می‌دهد خطر بروز تشنج‌های نوزادی، وزن کن هنگام تولد و پذیرش در بخش مراقبت‌های ویژه نوزدان در نوزدانی بیشتر است که از پدران مسن‌تر متولد می‌شوند.

پژوهش‌های دیگر وجود ارتباطاتی با بیماری قلبی مادرزادی، نقایص تولد، سرطان اطفال و اختلالات عصبی‌شناختی مانند اسکیزوفرنی و اوتیسم و اختلال وسواس را نشان داده‌اند. اینکه چرا چنین ارتباطی وجود دارد، هنوز مشخص نیست. در‌حالی‌که بکمن و همکارانش فکر می‌کنند مشکل از تضعیف اسپرم و کیفیت آن است، این، فقط حدس است که به مطالعات بیشتری نیاز دارد. بکمن توضیح می‌دهد اگرچه به‌خوبی نشان داده شده کودکان پدران مسن‌تر با درصد احتمال بالایی می‌توانند به اسکیزوفرنی مبتلا شوند (۱ نوزاد از ۱۴۱ نوزادی که پدرشان کمتر از ۲۵ سال داشته درمقایسه‌با ۱ نوزاد از هر ۴۷ نوزادی که پدرشان بیش از ۵۰ سال سن داشته است)، علت آن به‌خوبی درک نشده است. همچنین برخی از مطالعات نشان داده‌اند خطر بروز اوتیسم در فرزند از ۳۰ سالگی پدر شروع به افزایش می‌کند و پس از ۴۰ سالگی حالت عادی می‌گیرد و دوباره از ۵۰ سالگی افزایش می‌یابد.

بدیهی است که سلامت باروری صرفا مراقبتی برای زنان نیست؛ ولی در بیشتر موارد، بار این مسئله فقط بر دوش زنان است. جست‌وجوی ساده‌ی گوگل برای «سن مادر و بارداری» حدود ۵۶ میلیون نتیجه خواهد داشت. حال اگر به‌جای مادر، پدر بنویسیم، اطلاعات حاصل یک‌چهارم خواهد شد. حتی به‌نظر می‌رسد بخش تولیدمثلی مرکز کنترل‌ و‌ پیشگیری از بیماری‌ها در آمریکا، تنها بر سلامت مادران و نوزادان تمرکز کرده و هیچ اشاره‌ای به تأثیرهای پدر در این طبقه‌بندی‌ها نکرده است. نویسندگان می‌گویند شاید این مسئله در نقش آشکار زنان در تولیدمثل ریشه دارد و موجب تداوم این ایده می‌شود که موضوعات باروری و بارداری و تولد همه زنانه است و مرد پس از دادن اسپرم دیگر هیچ نقشی ندارد.

به‌هرحال، این واقعیت که بسیاری از مردان اطلاعات کمی در‌این‌زمینه دارند، جای نگرانی دارد. احتمال بچه‌دارشدن مردان بیش از ۴۵ سال در دنیای امروز، چهاربرابر بیش از چهار دهه‌ی پیش است و هنوز پزشکان معدودی با بیماران مرد خود درباره‌ی باروری و پیامدهای ممکن حاصل از پدرشدن در سن بالا صحبت می‌کنند. به‌گفته‌ی نویسندگان، مردان نیز باید از ساعت بیولوژیکی خود آگاه باشند. ذخیره‌سازی اسپرم برای مردانی که بچه‌دارشدن را به‌تأخیر می‌اندازند، باید بخشی از مسئولیت اجتماعی ما در آینده‌ی نزدیک باشد.